Prezes i właściciel wielkiej firmy woła z medialnych nagłówkach „nie przetrwamy miesiąca”. Firma z branży rozrywkowej, aktualnie odcięta od dochodów. Facet ma „stylówę” w typie „miesięczny budżet całej wsi na jedzenie”. Zastanawiam się, co ma na myśli w słowach „nie przetrwamy”, będzie głodował i spał pod mostem? a może będzie musiał sprzedać jacht? kilka mieszkań? ulubiony domek w górach?
Ratowanie firmy zacznie oczywiście od cięcia kosztów (najszybciej pracowniczych), dopiero potem będzie myśl o przesunięciu środków z jednej kieszeni do drugiej, czyli na przykład sprzedaży mieszkań, które ma na wynajem i pomoc własnej firmie. Gdy zacznie wyprzedawać nieruchomości spowoduje spadek cen na rynku. Kataklizm! Katastrofa pod nazwą „młodym ludziom będzie łatwiej o dach nad głową”. Państwo nie może na to pozwolić, wkroczymy z pomocą i nasze publiczne pieniądze ocalą jacht i domek w górach. Ok, tak na serio. Czy opłaca się ratować największe i najsilniejsze firmy? Zróbmy przykład konkretny. Załóżmy, że w mieście 100-tysięcznym jest ogromna restauracja. W centralnym miejscu, ładne wnętrza, mnóstwo sal, kuchnie z całego świata. Zatrudnia 500 osób, a mieszkańcy lubią się tu spotykać. Jest też kilkanaście innych knajpek, ale to kebaby typu bida z nędzą albo vege kafejki na dwa stoliki – żadnej poważnej konkurencji.
Pojawia się koronawirus. Właściciel wielkiej restauracji prosi o pomoc publiczną. Ma argumenty: 500 miejsc pracy, ogrom podatków, które odprowadza jego biznes, reputacja miejsca. Dwa warianty:
1. Państwo pomaga: wszystko zostaje po staremu, trochę kasy publicznej zamiast na nowe drogi, służbę zdrowia czy schronisko dla zwierząt poszło na pomoc dla biznesmena, ale państwo dużo nie zbiedniało, nie ma dramatu, najważniejsze, że udało się uniknąć chaosu, świat jest taki sam jak kiedyś.
2. Państwo nie pomaga: restaurator próbuje ratować biznes, albo się uda, albo nie. Jeśli nie to same straty: 500 ludzi bez pracy, miasto bez dobrego miejsca na kolację, państwo bez wpływu z podatków. Ale istotne: 500 ludzi bez pracy z doświadczeniem w branży kulinarnej. To jakby 500 fryzjerów bez pracy i miasto gdzie nie ma fryzjera! Oczywiście nie da się przewidzieć, czy „scena kulinarna” miasteczka ulegnie poprawie czy pogorszeniu. Da się jednak przewidzieć, że się rozproszy, na pewno będzie więcej graczy, na pewno będzie się więcej działo.
Czyż nie jest esencją kapitalizmu duża ilość graczy, wolny rynek, konkurencja? A komunizmu monopol? To dlaczego gdy komuś nie podoba się ratowanie monopoli jest nazywany komunistą? Pomaga się słabszym, a nie najsilniejszym. Pomoc najsilniejszym to po prostu KORUPCJA.
Myślę, że drugi tekst w krótkim czasie w tym samym temacie, może prowadzić do wniosku „uspokój się Arek, napij się piwa, może masz rację, może nie masz, ale podniecasz się niezdrowo”. W 100% się zgadzam! Ogłaszam wszem i wobec: podniecam się dla sportu, NIE MAM ŻADNYCH NADZIEI. Bogaty restaurator dostanie pomoc z publicznych pieniędzy, nie dlatego czy to dla społeczeństwa korzystne lub nie (aczkolwiek zachęcam tu do dyskusji – korzystne czy nie, jak myślicie?) tylko dlatego, że zna burmistrza, posła, ministra. A reżimowe gazetki, o każdym, kto będzie myślał inaczej powiedzą „Komunista!”. Albo zrobią to jeszcze lepiej, ostatni trik propagandowy Gazety Wyborczej był tak bezczelny, a zarazem sprytny, że chylę czoło. Zrobiono tak:
Gazeta Wyborcza wrzuciła tweety Wencla i Śpiewaka o filantropii miliarderów z informacją, że niektórym nie podoba się charytatywny gest Lewandowskiego. Tekst był tak zmanipulowany jakby krytyczne uwagi były o naszej narodowej gwieździe. Wencel i Śpiewk nie napisali konkretnie nazwisk, napisali o kombinacjach podatkowych bogatych i oddawaniu cząstki tego, co się ukradło. Czytam komentarze: jeden, drugi, trzeci, czterdziesty… wszystkie takie same! pełna jednomyślność! wszyscy rzucają się jak wilki w obronie piłkarza i wszyscy wyliczają jak mali i źli ludzie te Śpiewaki i Wencle. Jest pełno otwartej agresji, a nawet gróźb. Dosłownie 1 na 100 komentarzy próbuje prostować, że nie pisali o piłkarzu, tylko o systemie rajów podatkowych. Jest bardzo źle z nami. 99% ludzi nie ma żadnej potrzeby włączenia mózgu, nie mam nadziei. Piszę teksty, bo mam ochotę i nic więcej. Nic to nie zmieni.
Naprawdę pokłon dla Gazety Wyborczej, że doskonały ruch w obronie majątków luksembursko-cypryjskich, dobre „szach lewaki!”. Co nie odpowiedzą Wencel czy Śpiewak zabrzmi pokrętnie i niezrozumiale, jesli powiedzą, że nie pisali o Lewandowskim, to zabrzmi to dziwnie, bo też wielki bogacz, jeśli powiedzą, że pisali, no to zmiłuj się nad nimi Matko Boska! Wyborcza jest wyraźnie lepsza niż redaktor Tomasz Lis czy wielki mózg Balcerowicz, którzy na każdą sugestię, że żyjemy w świecie, gdzie garstka zgarnia tort, a reszta walczy o okruchy, mają jedną błyskotliwą ripostę „O Bosze Komunista!”. Identyczną jak mój kolega i komentator „Przychylny”, w każdej dyskusji o podziale tortu argumentuje „O Bosze Komunista!”. Warto mieć świadomość, że Newsweek i różnego typu Legiony Maryi walczą po jednej stronie barykady. Albo nie warto, lepiej być w 99% niemyślących i łatwo uwierzyć, że Śpiewak pisał o Lewandowskim.
I jeszcze dodam wyważoną opinię, bardziej do poprzedniego tekstu, po słowach mądrego kolegi, doktora ekonomii doszło do mnie, że z dwóch opcji „ludzie mają za duże skrupuły w korzystaniu z państwa” i „ludzie mają nie mają żadnych skrupułów w korzystaniu z państwa” dużo bezpieczniejsza jest pierwsza opcja. Najlepsza byłaby wersja idealnie wypośrodkowana, „mądre korzystanie z państwa” ale świat nie jest idealny. Także ostrożnie Arku, bo naprawdę trochę pachną komunizmem twoje wypociny. Podkreślę tu wyraźnie, że szukając „drogi środka”, jestem zdecydowanie bardziej za kapitalizmem niż komunizmem. Po prostu lubię rywalizację, lubię się ścigać, świat „po równo” albo „wszyscy tak samo” były dla mnie strasznym piekłem. Zgadzam się w 100%, że bezpieczniej trzymać się kapitalistycznego krańca jezdni niż komunistycznego. Uważam jednak, że obecnie lecimy po kapitalistycznej bandzie i jak ktoś tylko odrobinę próbuje pociągnąć świat bliżej środka, to jest „O Bosze Komunista!”.
Podsumowując poprzedni tekst: lepiej nie akcentować tak mocno faktu, że jesteśmy wyszkoleni jak psy Pawłowa, że państwo nic ma, państwo nic nam nie da, państwo tylko zabiera, a bardziej fakt, że elity korzystają z „nic-nie-mającego-państwa” zdumiewająco lekko. Minimalizm. A raczej Adekwatyzm.
Na koniec żeby nie było tak pompatycznie, miły akcent muzyczny: Save the Rich
